Ook zin in een gezellige kerst, samen met familie en vrienden? Kom dan naar de winterwonder-voorstelling ‘Sleigh Ride’! Een warme, knusse en muzikale kerstvoorstelling met een live ensemble: Musica Extrema, zangers Masha Bijlsma en Paul van Kessel, en schitterende dansers. Ze nemen het publiek mee op een winterse reis langs alle bekende en geliefde kerstsongs: ‘Rudolph the Red-Nosed Reindeer’, ‘All I Want for Christmas’, ‘Baby, It’s Cold Outside’, ‘Winter Wonderland’, noem maar op, ze komen allemaal voorbij!

Vanaf december is deze voorstelling maar liefst vier keer te zien door het hele land. Zien we je daar?

Op 28 november, geeft Nueva Manteca een speciaal concert tijdens de September Jazz Session in Den Haag. Vanaf 21.30 uur klinkt de Latin Jazz over de Grote Markt.

Zien we je daar?

Net zoals bij een culinaire mix, gaf de smaak van de Nederlandse groep Nueva Manteca de opening van Barranquijazz smaak. Piano, saxofoon, percussie, drums, bas, trompet en zelfs een guiro waren de geluiden die zich vermengden om de muziekliefhebbers te verrukken.

Met Italiaanse klarinet en accordeon opende Barranquijazz zijn 27e editie. De groep, bestaande uit Oscar Cordero, Ben van den Dungen, Samuel Ruiz, Marc Bischoff, Enrique Firpi en Nils Fischer, bracht de nummers van hun nieuwste album genaamd “Jazz Messenger” ten gehore, als eerbetoon aan de iconische jazzmuzikant Art Bakley.

“We zijn erin geslaagd om na twee jaar werk een goede mix tussen jazz en latin jazz te creëren,” zei Oscar Cordero tijdens het optreden. Nummers als “Moanin'” en “Crisis” werden meesterlijk uitgevoerd door de groep, die verantwoordelijk was voor de afsluiting van de eerste avond van dit festival.

Samuel Minski, directeur van Barranquijazz, zei over Nueva Manteca: “Het is een zeer interessante groep, omdat het een Latin jazz-groep is gevestigd in Nederland, die tours doet op veel festivals in Europa, en als een Latin jazz-groep, wat vrij zeldzaam is, omdat bijna alle leden Nederlanders zijn die dat soort muziek maken, is het iets interessants, en het wordt beschouwd als een zeer hoogwaardige groep.”

Het nieuwste album van het Ben van den Dungen Quartet heeft veel positieve aandacht gekregen in een recente recensie op Jazzenzo, geschreven door Cyriel Pluimakers. De recensie prijst het kwartet voor het belichamen van de kernwaarden van jazz, zoals blues, bebop en swing, en benadrukt de verademing die dit geluid biedt te midden van de vele muzikale vormen die tegenwoordig als jazz worden gelabeld.

“Opmerkelijk is dat tegenwoordig veel muzikale vormen als jazz worden gelabeld, die een decennium geleden zonder aarzeling voorzien zouden zijn van het predicaat lichte muziek. Bij gebrek aan grote nieuwe namen, brengen marketeers allerlei artistiek geknutsel onder de bekende noemer. Het is dan ook een verademing om weer eens een degelijk geluid te horen dat de kernwaarden – blues, bebop en swing – van het genre belichaamt. En wie is er beter in staat om dit neer te zetten, dan Dutch classic Ben van den Dungen?” aldus Cyriel Pluimakers in de recensie.

Het nieuwe album van het Ben van den Dungen Quartet is een must-have voor jazzliefhebbers die verlangen naar de tijdloze klanken van blues, bebop en swing. Met de lof die het album heeft ontvangen in de recensie van Jazzenzo, lijkt het erop dat Ben van den Dungen en zijn getalenteerde medemuzikanten een waardevolle toevoeging hebben geleverd aan het hedendaagse jazzlandschap.

Lezers kunnen het volledige artikel van Cyriel Pluimakers op Jazzenzo lezen via www.jazzenzo.nl.

Een fantastische recencie van Tom Beetz in Jazzflits over de nieuwe album van het Ben van den Dungen Quartet!

‘Jazz et peinture’ mag je deze manier van muziekmaken noemen. Dat is nog lastiger dan Jazz and Poetry. In 2022 schilderde de Franse kunstenaar Charles Belle een kolossaal schilderij terwijl saxofonist Ben van den Dungen met zijn kwartet hun gemeenschappelijke liefde voor Coltrane en de blues beleden. “Ben en ik betreden dezelfde ruimte”, zei Belle. Die ruimte werd letterlijk gezamenlijk betreden in het Besançon Museum of Fine Arts waar Ben speelde en Belle onder de inspiratie van zijn muziek het doek ‘My Favorite Things’ schilderde. Dat schilderij hing maanden in het museum naast een beroemd werk van Gustave Courbet. Deze wederzijdse energie die elektrificerend werkte smaakte naar meer.

In september van dat jaar kregen ze de gelegenheid om het opnieuw te doen, dit keer in aanwezigheid van vijfhonderd luisteraars en opnameapparatuur. De live-registratie in de Saline Royale in Arc-et-Senans leverde dit album op en twee met fosforescerende verf geschilderde doeken. Elk bijna tien m2 groot, die in de cd-bijlage worden gereproduceerd. Hoe je in twee-en-een-half uur twee kolossale doeken kunt schilderen is een raadsel, maar zo’n lange tijd zonder pauze saxofoon spelen lijkt me ook geen sinecure. Van die lange set zijn twaalf nummers geselecteerd voor dit album. Van vermoeidheid is niets te horen. Zeker, het is een peulenschil vergeleken met de door de IJslandse kunstenaar Ragnar Kjartansson opgenomen sessie van de indierockband The National die ruim zes uur lang honderd keer achter elkaar dezelfde song ‘Sorrow’ speelde. Maar toch. De blues in zijn vele gedaanten en verschijningen wordt door Ben en zijn maten ook na twee-en-een-half uur verfrissend en geïnspireerd gespeeld. Door middel van vier composities van Coltrane, Mingus en Wayne Shorter. De rest van de composities is door Ben geschreven en dat zijn bepaald niet de minste nummers van dit album. Geen wonder dat Belle zich hierdoor liet inspireren tot het maken van zijn imponerende doeken.